Επί μήνες είχαν στην «πρέσα» τον κ. Παπανδρέου και από κοντά τον κ. Σαμαρά προκειμένου να συναινέσουν σε ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας που όμοιό του δεν έχει εφαρμοσθεί πουθενά στον κόσμο- ούτε καν στις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής.
Με το μαχαίρι στον λαιμό ζητούσαν εισπρακτικά μέτρα άμεσης απόδοσης, αιματηρές περικοπές δαπανών και μαζί ένα άκρως επιθετικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, ιδιωτικοποιήσεων και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που αναγκάζει την ελληνική οικονομία σε βίαιη και υπερταχεία προσαρμογή- ανατροπή αντίστοιχη εκείνης που σημειώθηκε μετά το 1989 στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αν διάβαζε κανείς τα προ δύο μηνών σχόλια του ευρωπαϊκού Τύπου και άκουγε ή έβλεπε τις δημόσιες τοποθετήσεις των ευρωπαίων πολιτικών ηγετών, θα ένιωθε έντονη την πίεση, την απαίτηση καθυπόταξης. Και όλα αυτά έναντι μιας υπόσχεσης...........
για κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών μας για τρία χρόνια ώστε να δοθεί σχετικά επαρκής χρόνος για μια ελληνική προσπάθεια οικονομικής ανασυγκρότησης.
Η ελληνική κυβέρνηση έριξε τα μάτια στο πάτωμα, οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος υποτάχθηκαν και αποδέχθηκαν ψήφο με βαριά καρδιά, το Μεσοπρόθεσμο πέρασε, ο κόσμος εξαγριώθηκε, η Αθήνα κάηκε και αυτοί ακόμη παίζουν μαζί μας. Μας πάνε από εβδομάδα σε εβδομάδα, από σχέδιο σε σχέδιο και από ρύθμιση σε ρύθμιση, χωρίς ποτέ όμως να καταφέρνουν να βρουν αξιόπιστη λύση.
Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα μπορεί να συγκεντρώνει όλα τα κακά του κόσμου τούτου, αλλά και οι ευρωπαίοι ηγέτες, όλη η αυτή η περισπούδαστη ευρωπαϊκή ελίτ που κάθε τόσο μας κουνάει το δάχτυλο, είναι απόλυτα αναξιόπιστοι απέναντι στον ελληνικό λαό, στην κυριολεξία για τα μπάζα. Ούτε ευρωπαϊκό όραμα έχουν ούτε τους λαούς της Ευρώπης υπηρετούν. Μοιάζουν περισσότερο με λομπίστες συμφερόντων και με ατζέντηδες τραπεζών παρά με ηγέτες ικανούς να σηκώσουν την Ευρώπη εκεί που της πρέπει.
Αν είχαν πραγματικό ευρωπαϊκό όραμα και πόθο, θα είχαν εδώ και καιρό πατήσει πόδι στις αγορές, θα είχαν βρει αξιόπιστη και δυναμική λύση για τα χρέη, θα ακολουθούσαν βήματα αντίστοιχα με εκείνα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση δεν δίστασαν να διαθέσουν τρισ. δολάρια όχι μόνο για τη διάσωση των τραπεζών αλλά και για τη σωτηρία των διασυνδεδεμένων μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων.
Οσο λοιπόν αυτή η μικρή ευρωπαϊκή ηγεσία και η ακκιζόμενη ευρωπαϊκή ελίτ μένουν προσκολλημένες στον κανόνα της συμφοράς και δεν επιχειρούν τα άλματα ενοποίησης και αλληλεγγύης που οι καιροί απαιτούν, η Ευρώπη θα χάνει και θα χάνεται, ώσπου να πνιγεί από τον αδηφάγο κύκλο των αγορών και του διεθνούς πλούτου. Αν συνεχίσει έτσι η Ευρώπη, ίσως δεν αξίζει να μάχεται κανείς γι΄ αυτήν. Εκτός κι αν ήλθε η ώρα να γκρεμιστούν όλα αυτά τα στυλάκια της ευρωπαϊκής ηγεσίας και να επικρατήσουν άλλες αρχές και άλλες αξίες, ικανές να επανασυνδέσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς.
